...:: موی تای خمین ::...

:: موی تای و تاریخچه ی آن ::

موی تای یکی از کارامد ترین هنر های رزمی و روش دفاع از خود است که درآن ترکیبی از فنون مشت،آرنج،زانو و پا به شکل تخصصی برای حمله و دفاع استفاده میشود،موی تای یا به بیانی دیگر «بوکس تایلندی» که در زبان انگلیسی «تای بوکسینگ» نامیده میشود،هنر رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن برجای مانده است و قدمت آن با تاریخچه ی مردم «تای» آمیخته شده است.
موی تای امتحان قدرت است و در آن از قسمت های مختلف بدن به عنوان سلاحی در نبرد ها استفاده میشود و هیچ عضوی از بدن غیر فعال نمی ماند. درواقع می توان گفت که "موی تای" نبرد با سلاح هایی است که همیشه همراه آدمی است و افراد بشر بطور خدادادی ازآن بهره مند هستند. هنر رزمی "موی تای" به عنوان سلاحی مطرح شده است از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود. سلاحی که در همه حال حتی در هنگام مسافرت آماده بودن آن ضروری است و همچنین هر فرد به هنگام یادگیری موی تای باید نمک آن را بچشد و سختی ها و تلخی های آن را نیز تحمل کند.
قرن ها پیش، قبیله ای به نام «تای» از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره ی بودا در سرزمین حاصلخیزی که در دوسمت رود «هوآنگ هو» و رود «یانگ تسه» در «سچوان»،«هوپه» در جنوب چین قرار داشت،سکنی گزیدند که همواره برای زنده ماندن و حفظ خانواده،طایفه و... در حال جنگ بودند. در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله ی غیر بومیان و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند. امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، قبیله را به سمتی تشویق کرد تا همراه اسلحه های موجود درآن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبرد های تن به تن استفاده نمایند.
بعد ها، طوایف «تای مونگ» به صورت یک ملت مستقل باهم متحد گردیدند و در جنوب رود خانه ی مکونگ با تشکیل سرزمینی مستقل برای دفاع از سرزمین و جلوگیری از تاخت و تاز دشمنان، هنرهای دفاعی را ابداع نمودند. روش های دفاع از خود و تاکتیک ها و استراتژی ها به شکل سیستماتیکی سبک های ویژه در کتاب های قوانین مبارزه ای چوپاسارت نوشته شدند و تمام روش های مبارزه ای که بر پایه ی آن میتوانستند دشمنان خود را از صحنه ی نبرد بیرون برانند، درآن گنجانده شد.
چوپاسارت نشان داد که چگونه میتوان با شمشیر،چاقو،نیزه،تبر و گرز و کلنگ جنگید و این قوانین به کتاب جنگجویان تبدیل گشت و مرجعی شد برای کسانی که میخواستند مهارت های مبارزه را بیاموزند و با وجود احساس عمیق و نیاز شدید به حفاظت از خود در تمامی لحظه ها، رفته رفته اسلحه های طبیعی و خدادادی بشر مانند ضربات مشت،آرنج،زانو و پا ک همیشه همراه آدمی است،جایگزین سلاح های واقعی گردید.
ساق ها مانند چوبی بلند برای دفاع و ضربه زدن،بازوها به عنوان شمشیرهای دوتایی برای دفاع کردن،مشت ها برای خرد کردن و آرنج ها به عنوان ضربات نیزه،زانوها همانند گرز برای ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نیز به عنوان چاقو تیر بکار گرفته شدند؛ بدین گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتی در مبارزه،به یک سلاح تبدیل شد و این آغاز داستانی است که چگونه «موی تای» به وجود آمد.
هنر موی تای تصادفا به وجود نیامد، بلکه بر مبنای امید به زندگی در جنگ ها و غریزه وجود ملت آزاد، بنیان نهاده شد و بیش از دوهزار سال هنر جنگیدن با مشت ها،پاها،زانو ها و آرنج ها از نسلی به نسل دیگر و توسط بینش اجداد «تای»ها گسترش یافت. در واقع «موی تای» ، شرح و تعریفی است از ملتی که چیزی جز «موی تای» نمیتوان بر روی آن نام نهاد.
در دوره ی «سوخوتای» ، پایتخت قدیم تایلند ( 1175-1377 سال بودایی ) هنر موی تای فقط برای مردم عادی محدود نمی شد. آنها «موی تای» را نه تنها برای نبرد درجنگ ها بلکه به عنوان فردی که دانش و مهارت خود را بالا می برد، می آموختند. در این دوره، «موی تای» به همان شکل به عنوان هنری برای پادشاه شناخته شد. عظمت و هیبت پادشاه در دانستن موی تای بود که وی را مبارزی شجاع،قوی و همچنین بوکسوری توانمند جلوه می نمود.
موی تای از زمان سوخوتای به عنوان فعالیتی اجتماعی ک جز سرگرمی ها محسوب می شد، تبدیل شد. ولی بزرگترین موج خروشانی از علاقه برای موی تای به عنوان یک ورزش قرن ها پیش، یعنی زمانی که به دوره آیودهایا پایتخت پیشین تایلند، معروف است، زیر نظر پادشاه نارسوان به وجود آمد.در طی این دوره، شخص پادشاه نیز موی تای را تمرین میکرد و به دستور او تمامی سربازان، موی تای را به همراه تعلیمات نظامی آموزش میدیدند و از آن نیز استفاده میکردند. کم کم موی تای از ریشه ی خود به حرکت درآمد و تکنیک های جدید مبارزه پدیدار شدند. تغییرات دیگری ک موجب گسترش موی تای گردید، توسط پادشاه دیگری از دوره ی آیودهایا و به نام پراکاسوآء که معروف به پادشاه ببر بود، پدیدآمد. او نیز به موی تای علاقه ی بسیاری داشت و اغلب به طور ناشناس در مبارزه و رقابت های محلی و روستاها شرکت میکرد و با مبارزه با قهرمانان، مهارت های خود را افزایش می داد. در طی سلطنت ایشان، مردم در صلح و آرامش زندگی میکردند. این پادشاه ارتش را وادار کرد تا آموزش موی تای، رسما جزو تعلیمات نظامی باشد. در این زمان علاقه به موی تای به اوج خود رسید و به سرگرمی مردم، ارتش و همچنین پادشاه تبدیل گشت. منابع تاریخی نشان می دهد که مردم از تمامی قشر ها برای یادگیری آن گرد هم می آمدند. ثروتمند، فقیر، پیر و جوان همه خواستار موی تای شدند و در هر روستا مسابقاتی را برگزار میکردند و برای قهرمانان، جایزه تعیین می نمودند. این مسابقات مایه ی افتخار مردم بود و هر دور از مسابقه را شرط بندی میکردند. هم اکنون نیز در تایلند این رسوم ادامه دارد.
برگزاری مهم در زمان پادشاهی راما، جزو دستورات سلطنتی گردید و به قهرمانان از سوی پادشاه، عناوین نظامی اعطا می شد. هم اکنون نیز مسابقات مهم نیز با حضور اعضای خانواده ی سلطتنی افتتاح میگردد. به هرحال، دوره پادشاهی راما، آغاز دوره ی طلایی دیگری برای موی تای بود. او مبارزان قوی را برای برگزاری مسابقات بزرگ، گرد خود می آورد.
در گذشته؛ مسسابقات همانند امروز، داخل رینگ برگزار نمی شد، بلکه هرجایی که قابل دسترس بود، مانند یک محوطه و یا زمین صاف از یک روستا انجام میگردید. از زمان رامای پنجم، تای بوکسور ها در محوطه ای که اطراف آن را یا طناب محصور کرده بودند، قرار می گرفتند و با دست های برهنه، مبارزه میکردند. قضاوت نیز فقط با یک داور وسط صورت میگرفت. رفته رفته، رینگ مناسبی از جنس چوب ساخته شد و زمان مسابقه با ساعت اندازه گیری گردید. قبل ازاین دوره، مکان مناسب و استاندارد برای مسابقه وجود نداشته؛ برای اندازه گیری زمان مسابقه، یک پوست نارگیل را سوراخ می کردند، روی آب بصورت شناور قرار میدادند، وقتی نارگیل درون آب غرق میشد، با یک طبل پایان مسابقه را اعلام میکردند.
مردم و پادشاهان نقش بسیار مهمی در تبدیل این هنر رزمی به ورزش داشته اند. یکی از اولین قدم هایی ک در شکل گیری این ورزش برداشته شد، توسط تایگر کینگ (پادشاه ببر) بود. او نه تنها در فنون و تاکتیک های مبارزه، تحول ایجاد کرد بلکه تجهیزات آن را نیز بهبود بخشید. بر اساس دستور او دست ها و ساعدها با نواری که از موی اسب ساخته می شد، پوشیده می گردید تا اولاً؛ از دست های مبارزه گر محافظت کند. ثانیاً؛ ضربات کاری تر به حریفان وارد نماید. بعد ها این ابزار با طناب های کنفی و نوار های کتان جایگزین گردید. نقل شده است در مبارزات ویژه با توافق طرفین، از خرده های شیشه که با چسب به پوشش طناب های کنفی و مشت های مبارزین میچسبید، استفاده می شد. در طی زمان، تغییرات در این ورزش نه تنها به قوانین مبارزه ای اعمال گردید بلکه به تجهیزات و وسایل آن نیز کشیده شد. یک سری از تغییرات اساسی بودند. ضربه پا یا زانو به ناحیه ی بیضه ی مبارز، تا سال 1930 کاملا قانونی بود و مبارزان برای محافظت از این قسمت از پوست درخت و قشر های سخت دریایی که با یک تکه پارچه مابین پاها و دور کمر بسته می شد، استفاده میکردند. بعدها با سفر یک تای بوکسور به کشور مالزی، نوع رایج این حفاظ که در مسابقات بوکس استفاده می شد، رایج گردید و جایگزین سنتی آن گردید. در سال 1930 تغیرات عمده ای در این ورزش به وجود آمد و آن کد بندی شدن و قوانین امروزی بود که برای این ورزش تعریف شد؛ نوار های طنابی از دور دست ها حذف گردید و به جای آن از دستکش بوکس استفاده شد. هم زمان با ارائه دستکش، نوآوری ها دیگری مانند تقسیم بندی اوزان و قرار دادن پنج راند سه دقیقه ای در مسابقات ایجاد گردید. قبل از تقسیم بندی اوزان، یکمبارزه گر با حریف خود با هر وزن و اندازه مسابقه می داد، اما در قوانین جدید به جای آنکه یک نفر، قهرمان کلی شود برای هر وزن یک قهرمان درنظر گرفته شد.
استادیوم های موی تای به جای محوطه های مبارزه و رینگ های موقتی، در دوران حکومت رامای هفتم، قبل از جنگ جهانی دوم، تاسیس گردید. از آن زمان تاکنون بوکسور های کشور های دور و نزدیک از اقصی نقاط جهان نیز در این مسابقات شرکت کرده، اعتبار و شهرتی به خود اختصاص دادند. این مسابقات امروزه در بانکوک، در استادیوم های مهمی،چون "راجادمرن" و "لومپینی" همچنان ادامه دارد.
تبلیغات جهانی برای موی تای از سال 1973 با چاپ تمبر هایی حاوی تصاویر موی تای آغاز گردید و این سری از تمبرها در آن سال به عنوان پرفروش ترین تمبر هایی بود که در رقابت های بین المللی نامه نگاری شناخته شد. هنر رزمی موی تای در دوره ی قبل از آیودهایا «سبک چای یوت»،روش مبارزه چند وجهی نامیده می شد. از آن زمان که کشور سیام نام خود را به تایلند تغییر داد؛ این ورزش هم موی تای نامیده شد. موی تای از زمان پیدایش تا کنون تغییرات بسیاری را به خود دیده است. تا چندی پیش یک مهارت کامل در نبرد نزدیک به حساب می آمد اما حالا یک ورزش محسوب می شود، اما در اصل مجموعه ای است از سنت های قدیمی که یک روح اصیل در مبارزات آن آمیخته است.
«موی تای» ، مبارزه ای است با شیوه ی سنتی در دنیای مدرن امروزی.